შაბათი დღე გათენდა და, ლოდინის დონის შემცირების მიზნით, სასწრაფოდ დიდუბისკენ გავიქეცი – ჯგუფელებთან ერთად ბეთანიის მიმართულებით დიდი კულტუროლოგიზაცია იგეგმებოდა.
სანამ ყველა მოვიდოდა, უკვე დავიხუთეთ, მაგრამ შეძლებისდაგვარად ვგრილდებოდით.
ნელ-ნელა შევიკრიბეთ, „გუდვილსაც“ ვესტუმრეთ და წალმითა და ნახშირით დატვირთულები, როგორც იქნა, დავიძარით. Continue reading
27 წლის ისე გავხდი, ამ გზის გავლა წლის განმავლობაში მინიმუმ 10–ჯერ მაინც მიხდება… ჩემი დედულეთია…
მარშრუტი: თბილისი – იგოეთი – ლამისყანა…
საწყალი ბიძაჩემი – ლამისყანელების თბილისელი სიძე – ყოველ ჯერზე იგოეთი–ლამისყანის გზას იმ იმედით ადგებოდა, ახლა გაკეთებული თუ არა, შელამაზებული მაინც იქნებაო, მაგრამ თქვენ კარგად იყავით…
კომუნისტების მიერ დაგებულ ნაასფალტარზე სიარული ძალიან რომ გაუჭირდათ, ლამისყანელებმა “ხერხს” მიმართეს – გზის მომიჯნავე ყანაზე მანქანებით ხშირი სიარულისგან ბილიკი გაჭრეს და ხორბლის ნათესებზე დადიან (მთავარია, ნაწვიმი არ იყოს)…
მერე რუსული ტანკები შეხრიგინდნენ – ახალგორისკენ ლამისყანის გავლით იგოეთიდან პირდაპირი გზაა (იყო)… Continue reading
